Μελίνα Μερκούρη.

Πρώτη φορα που δεν ξέρω με τι λόγια να ξεκινήσω να γράψω,  για την γυναίκα πού έχω ακούσει τόσα,  έχω διαβάσει και έχω δει τόσες ταινίες. Κοιτάζω τον τίτλο, Μελίνα Μερκούρη . Την θαύμαζα και την Θαυμάζω ακόμα, σαν γυναίκα πολιτικό και σαν ηθοποιό.  Δεν θα γράψω, πότε γεννήθηκε , για τις ταινίες και την ζωή της, επειδη αυτα ύπαρχουν παντού. Θα εκφέρω την προσωπική μου άποψη, οτι μ'αρέσει να την βλέπω στις ταινιες τις , να βλέπω πόσο δυναμικη γυναίκα ήταν, πόσο ζούσε έντονα την ζώη της και πάλευε συνέχεια για αυτά που πίστευε. Αυτό φάνηκε και όταν Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη Χούντα, χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε αρκετές συναυλίες και διοργάνωσε αρκετά μεγάλο αριθμό πορειών αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Επεδίωξε και συναντήθηκε με πολιτικούς αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποίησει ενάντια στη χούντα. Κατά την διάρκεια των αγώνων της έγιναν εναντίον της απόπειρες δολοφονίας, μία από τις οποίες παραλίγο να της στερήσει τη ζωή.                                                                                                                                                           Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα(δίοτι η χούντα της είχε απαγορεύσει το δικαίωμα να γυρίσει πίσω) όπου και εγκαθίστανται μόνιμα πλέον και συνεργαζόμενη με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστίκο κίνημα. Κατεβαίνει υποψήφια στη Β` Πειραιά το 1974, και όπως είχε γυρισει και είχε πει στο Παπανδρέου "εγώ δεν έχω καμία σχέση με τον Πειραία" Και της απάντησε " Μα έσενα Μελίνα ο Πειραίας σε λατρεύει, εσυ τραγούδησες για τον Πειραιά" αλλά δεν καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής, πράγμα το οποίο επιτυγχάνει το 1977. Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985.

Με τον αγώνα της ως πολιτικος εδείξε πως πρέπει να αγωνίζονται οι Ελλήνες. Αλλά στην πολιτική της Ελλάδας του σήμερα,  φαίνεται λες και κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός δεν πέρνει στα σοβαρά την κατάσταση της χώρας, δεν βλέπουν που έχει φτάσει ο κόσμος?? στην αγανάκτηση και στην απελπισία. Κανείς δεν καταλαβαίνει, οτι ο κόσμος δεν πιστευει πια σε τίποτα.  Ο καθένας προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανός και να επιβιώνει μ' οτι του απέμεινε ή του έχει απομείνει απο τους φόρους και τα χαρατσια. Κανείς δεν θέλει να ακούει ποια τίποτα, μόνο ν' άκουσει ή να δει στο μέλλον, την έλπιδα που έχουν μερίκοι ακόμα μέσα τους, ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Για το μέλλον που ονειρεύονται οι νέοι έλληνες. Και κάτι τελευταίο, μια φίλη της ηθοποίος σ' ενα ντοκιμαντέρ που έβλεπα για την ζωή της, είχε πει χαρακτηριστικά " αν επέστρεφαν τα μάρμαρα στην Ελλάδα, η Μελίνα θα σικονόταν να τα υποδεχτεί" .... Τόσο μεγάλο πάθος είχε για την Ελλάδα . Αναρωτιέμαι, άραγε η Μελίνα τι θα έκανε για την χώρα της????? Αν την έβλεπε ετσι? Αφου είχε ζήσει τόσα ??? Πιστεύω οτι και πάλι θα πάλευε, για το καλύτερο για την Ελλάδα....