Καλό μήνα, 1 Μαρτίου και εγώ εδώ....
Σήμερα πήγαμε στο σταθμό των τρένων, έβρεχε δεν μπορούσαμε άνετα να κάνουμε βόλτα.Αλλά στο σταθμό μέσα ήταν ώραια, ευρωπαίκων προδιαγράφων, είχε και μαγαζιά με ρούχα, εκεί ενιωθές οτί είσαι κάπου ευρώπη, οχι Αφρική.
https://www.facebook.com/pages/Caf%C3%A9-de-la-Gare/104953755686
οι φωτογραφιες δεν ειναί δικές μου, είναι απο το ιστότοπο.
εδω βλέπετε, έξω πως είναι ο σταθμός.
Η καφετέρια....στον κήπο...
Η καφετέρια μέσα.....
Είχαμε γίνει μούσκεμα και ας είχαμε ομπρέλα, η μητέρα μου με την φίλη της θα πήγαιναν κομμωτήριο και για νύχια. Εγώ όμως βαριόμουν, σκέφτηκα να πάω σε μαγαζιά με ρούχα,να χαζέψω λίγο. Στο δρόμο καθώς περπατούσα με έπιασε βροχή και ξαφνικά βλέπω τον οδηγό, έτρεχε να μου φέρει ομπρέλα για να μη βραχώ.
Στο μαγαζί, καθώς χάζευα τα ρούχα ήρθε ένα παιδί και μου έπιασε κουβέντα, με ρωτούσε απο που είμαι? πως με λένε? αν μ' αρέσει εδώ? αν έχω έρθει για διακοπές?....Μετά ήρθε, μια άλλη φίλη της μαμάς για να με πάρει να πάμε για κάφε στο σπίτι της. Θα τρώγαμε εκεί......Μολίς τελειώσει και η μητέρα μου θα έρθει να μας βρεί σπίτι της.
Μετά το μεσημεριανό, θα πήγαινα με την φίλη μου την Έντα για καφέ, με πήρε τηλέφωνο θα περάσει κατα τις 3 να με πάρει με το αμάξι. Στην καφετέρια που με πήγε βγήκαν 2 άτομα μας άνοιξαν την πόρτα με ομπρέλες και μας έβαλαν μέσα στην καφετέρια για να μην βραχούμε. Καθήσαμε, μιλήσαμε της είπα να έρθει Ελλάδα, μου είπε ναι θα το ήθελε πολύ και βγάλαμε φωτογραφίες . Με αποχαιρέτησε, μου είπε, πως ανυπομονεί πολύ να με ξανα δεί. Ξεκινήσαμε να με πάει πίσω σπίτι, πέσαμε σε κίνηση, σε κάποια στιγμή έκανε σε 20 αμάξια προσπέραση...φοβήθηκαααα.
Γυρίσαμε σπίτι, έκανα μπάνιο και άνοιξα τον υπολογιστή.... πολλά μηνύματα απ' όλους.. Σε περιμένουμε να μας πείς εντυπώσεις απο το ταξίδι σου...
Συγκινήθηκα απ' όλα όσα μου γράφουν...
Αύριο, δεν θα προλάβω να ανοίξω τον υπολογιστή, γιατί θα πρέπει να μπεί στην βαλίτσα...
Αυτό που μου ήρθε στο μυαλό να γράψω στην σελίδα μου στο facebook . " Χιλιόμετρα, χίλια, χίλια και άλλα τόσα μίλια όταν σας δω θα σας δώσω χίλια φιλιά....." για όλους όσους αγαπωωωώ...Επιστρέφω Ελλάδα ....τέρμα τα ψέματα.
2 Μαρτίου,
κατέβηκα να φάω πρωινό, η μητέρα μου θέλει να πάει στην αγορά για κάποια πράγματα ακόμα, εγώ θα κάτσω σπίτι να μαζέψω τις βαλίτσες... και να οργανωθώ λιγάκι. Σε λίγες ώρες φεύγω.
Το μεσημεράκι μασάζ, μέτα μπάνιο... φόρεσα τα ρούχα μου, έκλεισα την βαλίτσα που θα χω στο αεροπλάνο, η άλλη βαλίτσα με τα χίλια ζώρια έκλεισε, αλλά ευτυχώς, χώρευσαν όλα. Είμαι έτοιμη σχεδόν...όχι όμως ψυχολογικά.....Κατευήκαμε κάτω με τα πράγματα και περιμέναμε το αμάξι να έρθει να μας πάρει.
Τελευταία συζήτησει με την φίλη της μητέρας μου,που μας φιλοξένησε.......
Η αγκαλία της, όταν με χαιρέτησε και η ευχή της " Πάντα να χαμογελάς κορίτσι μου, πάντα να είσαι έτσι ευτυχισμένη" Με έκαναν να βουρκώσω, πλέον την νιώθω σαν δικό μου άνθρωπο. " Ευχαριστώ γι' όλα" .
Μπήκαμε στο αμάξι για να πάμε, στο σπίτι ένος φίλου του μπαμπά. Βράδυ 9 η ώρα, φάγαμε και μέτα αφού τελειώσαμε το βραδινό μας, ήρθε η ώρα. Έτσι σιγά-σιγά ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Μολίς φτάσαμε, μας χαιρέτησαν και έφυγαν και αυτοί .
Τώρα είμαστε εγώ και η μητέρα μου, στο αεροδρόμιο, περιμένουμε την πτήση για Γαλλία, 2 τα μεσανυχτα...πετάμε.
Ποίος θα μου το έλεγε?? οτι εγώ κλαίω τώρα γιατί γυρίζω Ελλάδα.... Το αεροπλάνο ήρθε και έμεις επιβιβαστήκαμε, τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις και κοιμήθηκα, αφού ήμουν ψώφια...
Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και έτσι 1 το μεσημέρι κατεβήκαμε Γαλλία . Η πτήση για Ελλάδα ήταν στις 5 το απόγευμα... Αφού βρήκα την πτήση μας, καθήσαμε σε μια καφετέρια. Αγόρασα περιοδικά να χαζεύω και φυσικά έψαξα να βρω ίντερνετ η μια ώρα 5 ευρώ , μπήκα σκαιπ και μίλησα με όλους......Τελικά οι πιο βασανιστηκές ώρες ήταν αύτες που περίμενα την ώρα να μπούμε στο αεροπλάνο για Ελλάδα....ατέλειωτες.
Βράδυ..... 10:30, έφτασα ελευθέριος βενιζέλος, έτρεχα να πάω να βρώ την βαλίτσα μου, είχα αφήσει πίσω την μήτερα μου, ανυπομονούσα μετά απο έναν ολόκληρο μήνα να δω τον αδελφό μου, τελικά είναι υπέροχο να ξέρεις οτι σε περιμένουν στο αεροδρόμιο αγαπημένα σου πρόσωπο.... οι βαλίτσες αργούσαν να έρθουν.... κοιτούσα μήπως δω κάπου τον αδελφό μου, αλλά τίποτα....
οι βαλίτσες ήρθαν , είμαι έτοιμη , έτοιμη και η μητέρα μου, βγήκαμε έξω... αμέσως είδαμε τον αδελφό μου και την Σοφία .... ειλικρινά όλη η κούραση που είχα, μου έφυγε.
Επέστρεψα στην Ελλάδα λοιπόν και στην Ελληνική πραγματικότητα.......Η αλήθεια είναι πως μου πείρε ένα μήνα για να συνηθίσω ξανά εδώ...
"Madagascar Experience" ...........ΤΕΛΟΣ........
Ευχαριστώ πολύ, όλους όσους διάβασαν τις ιστορίες μου, τα υπέροχα σας λόγια και την ανυπομονησία που είχατε για κάθε καινούργια περιγραφή... Ποτέ μου δεν πίστευα, οτι θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία όλο αυτό.....Το να μιραστώ με τον κόσμο, αυτό που έζησα...
Χάρηκα πολύ που γνώρισα απο κοντά την Λαμπρούκα, έχει διαβάσει όλα τα "Madagascar Experience".
Όταν της είπα οτι έχω αυτο το μπλοκ, γυρίσε και μου είπε γεμάτη ενθουσιασμό " Εσύ είσαι??" ... Τελικά μερίκοι άνθρωποι είναι τόσο κοντά , χωρίς να το ξέρουν.
Με άγαπη,
Ελένη Φασιλή......
Σας επιφυλάσσω μιαν έκπληξη....
Σήμερα πήγαμε στο σταθμό των τρένων, έβρεχε δεν μπορούσαμε άνετα να κάνουμε βόλτα.Αλλά στο σταθμό μέσα ήταν ώραια, ευρωπαίκων προδιαγράφων, είχε και μαγαζιά με ρούχα, εκεί ενιωθές οτί είσαι κάπου ευρώπη, οχι Αφρική.
https://www.facebook.com/pages/Caf%C3%A9-de-la-Gare/104953755686
οι φωτογραφιες δεν ειναί δικές μου, είναι απο το ιστότοπο.
Είχαμε γίνει μούσκεμα και ας είχαμε ομπρέλα, η μητέρα μου με την φίλη της θα πήγαιναν κομμωτήριο και για νύχια. Εγώ όμως βαριόμουν, σκέφτηκα να πάω σε μαγαζιά με ρούχα,να χαζέψω λίγο. Στο δρόμο καθώς περπατούσα με έπιασε βροχή και ξαφνικά βλέπω τον οδηγό, έτρεχε να μου φέρει ομπρέλα για να μη βραχώ.
Στο μαγαζί, καθώς χάζευα τα ρούχα ήρθε ένα παιδί και μου έπιασε κουβέντα, με ρωτούσε απο που είμαι? πως με λένε? αν μ' αρέσει εδώ? αν έχω έρθει για διακοπές?....Μετά ήρθε, μια άλλη φίλη της μαμάς για να με πάρει να πάμε για κάφε στο σπίτι της. Θα τρώγαμε εκεί......Μολίς τελειώσει και η μητέρα μου θα έρθει να μας βρεί σπίτι της.
Μετά το μεσημεριανό, θα πήγαινα με την φίλη μου την Έντα για καφέ, με πήρε τηλέφωνο θα περάσει κατα τις 3 να με πάρει με το αμάξι. Στην καφετέρια που με πήγε βγήκαν 2 άτομα μας άνοιξαν την πόρτα με ομπρέλες και μας έβαλαν μέσα στην καφετέρια για να μην βραχούμε. Καθήσαμε, μιλήσαμε της είπα να έρθει Ελλάδα, μου είπε ναι θα το ήθελε πολύ και βγάλαμε φωτογραφίες . Με αποχαιρέτησε, μου είπε, πως ανυπομονεί πολύ να με ξανα δεί. Ξεκινήσαμε να με πάει πίσω σπίτι, πέσαμε σε κίνηση, σε κάποια στιγμή έκανε σε 20 αμάξια προσπέραση...φοβήθηκαααα.
Γυρίσαμε σπίτι, έκανα μπάνιο και άνοιξα τον υπολογιστή.... πολλά μηνύματα απ' όλους.. Σε περιμένουμε να μας πείς εντυπώσεις απο το ταξίδι σου...
Συγκινήθηκα απ' όλα όσα μου γράφουν...
Αύριο, δεν θα προλάβω να ανοίξω τον υπολογιστή, γιατί θα πρέπει να μπεί στην βαλίτσα...
Αυτό που μου ήρθε στο μυαλό να γράψω στην σελίδα μου στο facebook . " Χιλιόμετρα, χίλια, χίλια και άλλα τόσα μίλια όταν σας δω θα σας δώσω χίλια φιλιά....." για όλους όσους αγαπωωωώ...Επιστρέφω Ελλάδα ....τέρμα τα ψέματα.
2 Μαρτίου,
κατέβηκα να φάω πρωινό, η μητέρα μου θέλει να πάει στην αγορά για κάποια πράγματα ακόμα, εγώ θα κάτσω σπίτι να μαζέψω τις βαλίτσες... και να οργανωθώ λιγάκι. Σε λίγες ώρες φεύγω.
Το μεσημεράκι μασάζ, μέτα μπάνιο... φόρεσα τα ρούχα μου, έκλεισα την βαλίτσα που θα χω στο αεροπλάνο, η άλλη βαλίτσα με τα χίλια ζώρια έκλεισε, αλλά ευτυχώς, χώρευσαν όλα. Είμαι έτοιμη σχεδόν...όχι όμως ψυχολογικά.....Κατευήκαμε κάτω με τα πράγματα και περιμέναμε το αμάξι να έρθει να μας πάρει.
Τελευταία συζήτησει με την φίλη της μητέρας μου,που μας φιλοξένησε.......
Η αγκαλία της, όταν με χαιρέτησε και η ευχή της " Πάντα να χαμογελάς κορίτσι μου, πάντα να είσαι έτσι ευτυχισμένη" Με έκαναν να βουρκώσω, πλέον την νιώθω σαν δικό μου άνθρωπο. " Ευχαριστώ γι' όλα" .
Μπήκαμε στο αμάξι για να πάμε, στο σπίτι ένος φίλου του μπαμπά. Βράδυ 9 η ώρα, φάγαμε και μέτα αφού τελειώσαμε το βραδινό μας, ήρθε η ώρα. Έτσι σιγά-σιγά ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Μολίς φτάσαμε, μας χαιρέτησαν και έφυγαν και αυτοί .
Τώρα είμαστε εγώ και η μητέρα μου, στο αεροδρόμιο, περιμένουμε την πτήση για Γαλλία, 2 τα μεσανυχτα...πετάμε.
Ποίος θα μου το έλεγε?? οτι εγώ κλαίω τώρα γιατί γυρίζω Ελλάδα.... Το αεροπλάνο ήρθε και έμεις επιβιβαστήκαμε, τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις και κοιμήθηκα, αφού ήμουν ψώφια...
Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και έτσι 1 το μεσημέρι κατεβήκαμε Γαλλία . Η πτήση για Ελλάδα ήταν στις 5 το απόγευμα... Αφού βρήκα την πτήση μας, καθήσαμε σε μια καφετέρια. Αγόρασα περιοδικά να χαζεύω και φυσικά έψαξα να βρω ίντερνετ η μια ώρα 5 ευρώ , μπήκα σκαιπ και μίλησα με όλους......Τελικά οι πιο βασανιστηκές ώρες ήταν αύτες που περίμενα την ώρα να μπούμε στο αεροπλάνο για Ελλάδα....ατέλειωτες.
Βράδυ..... 10:30, έφτασα ελευθέριος βενιζέλος, έτρεχα να πάω να βρώ την βαλίτσα μου, είχα αφήσει πίσω την μήτερα μου, ανυπομονούσα μετά απο έναν ολόκληρο μήνα να δω τον αδελφό μου, τελικά είναι υπέροχο να ξέρεις οτι σε περιμένουν στο αεροδρόμιο αγαπημένα σου πρόσωπο.... οι βαλίτσες αργούσαν να έρθουν.... κοιτούσα μήπως δω κάπου τον αδελφό μου, αλλά τίποτα....
οι βαλίτσες ήρθαν , είμαι έτοιμη , έτοιμη και η μητέρα μου, βγήκαμε έξω... αμέσως είδαμε τον αδελφό μου και την Σοφία .... ειλικρινά όλη η κούραση που είχα, μου έφυγε.
Επέστρεψα στην Ελλάδα λοιπόν και στην Ελληνική πραγματικότητα.......Η αλήθεια είναι πως μου πείρε ένα μήνα για να συνηθίσω ξανά εδώ...
"Madagascar Experience" ...........ΤΕΛΟΣ........
Ευχαριστώ πολύ, όλους όσους διάβασαν τις ιστορίες μου, τα υπέροχα σας λόγια και την ανυπομονησία που είχατε για κάθε καινούργια περιγραφή... Ποτέ μου δεν πίστευα, οτι θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία όλο αυτό.....Το να μιραστώ με τον κόσμο, αυτό που έζησα...
Χάρηκα πολύ που γνώρισα απο κοντά την Λαμπρούκα, έχει διαβάσει όλα τα "Madagascar Experience".
Όταν της είπα οτι έχω αυτο το μπλοκ, γυρίσε και μου είπε γεμάτη ενθουσιασμό " Εσύ είσαι??" ... Τελικά μερίκοι άνθρωποι είναι τόσο κοντά , χωρίς να το ξέρουν.
Με άγαπη,
Ελένη Φασιλή......
Σας επιφυλάσσω μιαν έκπληξη....
