Έφτασε η στιγμή να ετοιμάσω την βαλίτσα μου...
Την έβγαλα απο την ντουλάπα άδεια και την κοιτάζω... κοιτάζω..κοιτάζω..
Ανοίγω την μπαλκονόπορτα μου και βγαίνω στην βεράντα. Κλείνω τα μάτια και ακούω τα πιτσιρίκια να τραγουδάνε, να χορεύουν, οι μυρωδιές απο τα φρούτα και τα λουλούδια.. ανοίγω ξανά τα μάτια μου και τα μικρά με χαιρετούν και μου ζητούν να τους δώσω καραμέλες , δεν άντεξα κατέβηκα κάτω και τους μοίρασα καραμέλες.. έτσι σαν αποχαιρετιστήριο.
Ανεβαίνω την σκάλα του ξενοδοχείου, μπαίνω στο δωμάτιο , οι βαλίτσες με περιμένουν να τις γεμίσω για να φύγω.......μου είναι άδυνατον..αλλά ξεκίνησα σιγά σιγά να βάζω ρούχα. Με έπιασε μια μελαγχολία, ένας κόμπος στο λαιμό μου, κοιτάζω την ντουλάπα μου, είναι πλέον άδεια..όχι μόνο η ντουλάπα, άδειασε όλο το δωμάτιο . "Ναι λοιπόν φεύγω, φεύγω απο ένα μέρος που δεν περίμενα να αγαπήσω τόσο πολύ" Τόσες ιστορίες... τόσα χρόνια.... να φαντάζομαι πως είναι η μαντζούκα... Ότι έβλεπα στα ονείρα μου, έγινε πραγματικότητα με ένα ταξίδι εδώ.
Έχω ακόμα 2 εβδομάδες στην Πρωτεύουσα, αλλά δεν ξέρω πώς θα είναι εκεί, θα περάσω τόσο ωραία όσο εδώ? θα μ' αρέσει το σπίτι που θα μένουμε? θα έχω παρέα? θα μπορώ να κάνω βόλτες όπως εδώ?
Πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι, ο Πατέρας μου έχει καλέσει όλους τους φίλους του σε ένα Γαλλικό εστιατόριο για να μας αποχαιρετήσουν, δεν έχω κέφι αλλά πρέπει να πάω, γιατί γίνετε για μένα και την μητέρα μου που φεύγουμε. Αύριο το πρωί 10 η ώρα πρέπει να είμαστε αεροδρόμιο για να πάμε Αταναναρίβο, εκεί θα μας περιμένει η φίλη της μητέρας μου.
Το βραδάκι λοιπόν, μαζευτήκαμε όλοι για να φάμε γαλλική κουζίνα. Το τελευταίο βράδυ, η ευχή που έκανα είναι να έρθουν τα καλύτερα και να ξανα επιστρέψω σύντομα. Αφού τελειώσαμε το φαγητό μας, ήρθε το γλυκό και τα φρούτα.... έτσι μετά αποχαιρετήσαμε όλους τους φίλους μας. . . .
Πίσω στο ξενοδοχείο, άδειο δωμάτιο....
Άνοιξα λίγο τον υπολογιστή να ξεχαστώ, μου έφτιαξε το κέφι..στην Ελλάδα έχουν απόκριες και όλοι οι φίλοι μου έχουν φωτογραφίες με στολές απο πάρτυ που έχουν πάει , είναι πολύ ωραία.. εγώ φέτος δεν φόρεσα στολή, είμαι Μαδαγασκάρη.
Τουλάχιστον να είναι καλά τα παιδια που μου έφτιαξαν το κέφι και έφυγε η μελαγχολία, γιατί στο μυαλό μου είχα τις φωτογραφίες και όχι οτι αύριο φεύγω....
..................................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.............................................................................
Την έβγαλα απο την ντουλάπα άδεια και την κοιτάζω... κοιτάζω..κοιτάζω..
Ανοίγω την μπαλκονόπορτα μου και βγαίνω στην βεράντα. Κλείνω τα μάτια και ακούω τα πιτσιρίκια να τραγουδάνε, να χορεύουν, οι μυρωδιές απο τα φρούτα και τα λουλούδια.. ανοίγω ξανά τα μάτια μου και τα μικρά με χαιρετούν και μου ζητούν να τους δώσω καραμέλες , δεν άντεξα κατέβηκα κάτω και τους μοίρασα καραμέλες.. έτσι σαν αποχαιρετιστήριο.
Ανεβαίνω την σκάλα του ξενοδοχείου, μπαίνω στο δωμάτιο , οι βαλίτσες με περιμένουν να τις γεμίσω για να φύγω.......μου είναι άδυνατον..αλλά ξεκίνησα σιγά σιγά να βάζω ρούχα. Με έπιασε μια μελαγχολία, ένας κόμπος στο λαιμό μου, κοιτάζω την ντουλάπα μου, είναι πλέον άδεια..όχι μόνο η ντουλάπα, άδειασε όλο το δωμάτιο . "Ναι λοιπόν φεύγω, φεύγω απο ένα μέρος που δεν περίμενα να αγαπήσω τόσο πολύ" Τόσες ιστορίες... τόσα χρόνια.... να φαντάζομαι πως είναι η μαντζούκα... Ότι έβλεπα στα ονείρα μου, έγινε πραγματικότητα με ένα ταξίδι εδώ.
Έχω ακόμα 2 εβδομάδες στην Πρωτεύουσα, αλλά δεν ξέρω πώς θα είναι εκεί, θα περάσω τόσο ωραία όσο εδώ? θα μ' αρέσει το σπίτι που θα μένουμε? θα έχω παρέα? θα μπορώ να κάνω βόλτες όπως εδώ?
Πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι, ο Πατέρας μου έχει καλέσει όλους τους φίλους του σε ένα Γαλλικό εστιατόριο για να μας αποχαιρετήσουν, δεν έχω κέφι αλλά πρέπει να πάω, γιατί γίνετε για μένα και την μητέρα μου που φεύγουμε. Αύριο το πρωί 10 η ώρα πρέπει να είμαστε αεροδρόμιο για να πάμε Αταναναρίβο, εκεί θα μας περιμένει η φίλη της μητέρας μου.
Το βραδάκι λοιπόν, μαζευτήκαμε όλοι για να φάμε γαλλική κουζίνα. Το τελευταίο βράδυ, η ευχή που έκανα είναι να έρθουν τα καλύτερα και να ξανα επιστρέψω σύντομα. Αφού τελειώσαμε το φαγητό μας, ήρθε το γλυκό και τα φρούτα.... έτσι μετά αποχαιρετήσαμε όλους τους φίλους μας. . . .
Πίσω στο ξενοδοχείο, άδειο δωμάτιο....
Άνοιξα λίγο τον υπολογιστή να ξεχαστώ, μου έφτιαξε το κέφι..στην Ελλάδα έχουν απόκριες και όλοι οι φίλοι μου έχουν φωτογραφίες με στολές απο πάρτυ που έχουν πάει , είναι πολύ ωραία.. εγώ φέτος δεν φόρεσα στολή, είμαι Μαδαγασκάρη.
Τουλάχιστον να είναι καλά τα παιδια που μου έφτιαξαν το κέφι και έφυγε η μελαγχολία, γιατί στο μυαλό μου είχα τις φωτογραφίες και όχι οτι αύριο φεύγω....
..................................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.............................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου