Βρίσκομαι έξω απο το ξενοδοχείο, εγώ και το παιδί με τις βαλίτσες... Περιμένω τους γονείς μου και το αμάξι που θα μας πάει στο αεροδρόμιο. Σήμερα δεν έφαγα πρωινό , δεν μπορούσα, με πονούσε το στομάχι μου.
Ήρθε το αμάξι, οι βαλίτσες μπήκαν πρώτες και μετά επιβιβαστήκαμε και εμείς. Μας συνοδεύει και ο πατέρας μου στο αεροδρόμειο, θα μας αποχαιρετήσει εκεί.
Η στιγμή του αποχαιρετισμού δεν άργησε να έρθει, αγκάλιασα τον πατέρα μου και τον αποχαιρέτησα... ένιωθα πολύ περίεργα, πρώτη φορά εγώ φεύγω και τον αφήνω πίσω μου, τώρα θα ξανα συναντηθούμε σε 5 μήνες. Μπήκαμε στον έλεγχο για να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο. Ο πατέρας μου, μας κοιτούσε και εμείς απομακρυνόμαστε σιγα-σιγα, έσφιγκα τα χείλη μου τόσο δυνατά για να μην κλάψω. Δεν ήθελα να με δει η μητέρα μου να κλαίω , η ατμόσφαιρα ήταν ήδη φορτισμένη συναισθηματικά, δεν ήθελα να την κάνω χειρότερα με κλάματα, κρατιόμουν όσο μπορούσα να μην κλάψω. Μιά τελευταία ματιά πίσω.. αλλά ο Πατέρας μου είχε φύγει..... Μπήκα στο αεροπλάνο και προσπαθούσα να ξεχαστώ, κοιτούσα τον ουρανό, τα βουνά και σκεφτόμουν τους φίλους μας, που περιμένουν στην Πρωτεύουσα.
Φτάσαμε Antananarivo, η Πρωτεύουσα της Μαδαγασκάρης.... μας περίμενε στο αεροδρόμιο η φίλη της μαμάς και ξεκινήσαμε για το σπίτι. Μόλις φτάσαμε καθίσαμε στο σαλόνι να συζητήσουμε, να γνωριστούμε καλύτερα και μέτα περάσαμε στην τραπεζαρία για το μεσημεριανό φαγητό, Μαροκινή κουζίνα. Μετά, είδαμε το σπίτι και το δωμάτιο που θα μείνουμε, εμένα μ' αρέσει πολύ ο κήπος, είναι τεράστιος. Τακτοποιήσαμε τα πραγματά μας στο δωμάτιο και μετα έδειχνα στην φίλη της μαμάς φωτογραφίες απο την Ελλάδα , απο το σπίτι μας, απο τους συγγενείς μας. Μετά το βράδυ μιλήσαμε με όλους τους συγγενείς και πέσαμε για ύπνο. Έβρεχε όλο το βράδυ, πολύ νερό αλλά κοιμήθηκα πολύ ωραία....
Το δωμάτιο μου......
........................................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....................................................................
Ήρθε το αμάξι, οι βαλίτσες μπήκαν πρώτες και μετά επιβιβαστήκαμε και εμείς. Μας συνοδεύει και ο πατέρας μου στο αεροδρόμειο, θα μας αποχαιρετήσει εκεί.
Η στιγμή του αποχαιρετισμού δεν άργησε να έρθει, αγκάλιασα τον πατέρα μου και τον αποχαιρέτησα... ένιωθα πολύ περίεργα, πρώτη φορά εγώ φεύγω και τον αφήνω πίσω μου, τώρα θα ξανα συναντηθούμε σε 5 μήνες. Μπήκαμε στον έλεγχο για να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο. Ο πατέρας μου, μας κοιτούσε και εμείς απομακρυνόμαστε σιγα-σιγα, έσφιγκα τα χείλη μου τόσο δυνατά για να μην κλάψω. Δεν ήθελα να με δει η μητέρα μου να κλαίω , η ατμόσφαιρα ήταν ήδη φορτισμένη συναισθηματικά, δεν ήθελα να την κάνω χειρότερα με κλάματα, κρατιόμουν όσο μπορούσα να μην κλάψω. Μιά τελευταία ματιά πίσω.. αλλά ο Πατέρας μου είχε φύγει..... Μπήκα στο αεροπλάνο και προσπαθούσα να ξεχαστώ, κοιτούσα τον ουρανό, τα βουνά και σκεφτόμουν τους φίλους μας, που περιμένουν στην Πρωτεύουσα.
Φτάσαμε Antananarivo, η Πρωτεύουσα της Μαδαγασκάρης.... μας περίμενε στο αεροδρόμιο η φίλη της μαμάς και ξεκινήσαμε για το σπίτι. Μόλις φτάσαμε καθίσαμε στο σαλόνι να συζητήσουμε, να γνωριστούμε καλύτερα και μέτα περάσαμε στην τραπεζαρία για το μεσημεριανό φαγητό, Μαροκινή κουζίνα. Μετά, είδαμε το σπίτι και το δωμάτιο που θα μείνουμε, εμένα μ' αρέσει πολύ ο κήπος, είναι τεράστιος. Τακτοποιήσαμε τα πραγματά μας στο δωμάτιο και μετα έδειχνα στην φίλη της μαμάς φωτογραφίες απο την Ελλάδα , απο το σπίτι μας, απο τους συγγενείς μας. Μετά το βράδυ μιλήσαμε με όλους τους συγγενείς και πέσαμε για ύπνο. Έβρεχε όλο το βράδυ, πολύ νερό αλλά κοιμήθηκα πολύ ωραία....
Το δωμάτιο μου......
........................................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....................................................................
