Καθώς πετούσα για Μαδαγασκάρη, έβλεπα πόσο όμορφος είναι απο ψήλα ο κόσμος, στο μυαλό μου ήρθαν οι στίχοι απο ένα τραγούδι του Κώστα Χατζή " Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά και συ την πήρες σοβαρά... Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι το μεγαλύτερο ανάκτορο μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι" ...
Tο ωραίο ήταν πως μέσα στο αεροπλάνο, είχα και έναν έρωτα. Γνώρισα τον enjo , καθόμουν μόνη μου στην θέση και έτσι ερχόταν που και που μιλούσαμε και μου έκανε παρέα. Με αγκάλιαζε και μου έδεινε μπισκότα να φάω.. ήταν τόσο γλυκός, μελαχρίνος με καταγωγή απο Μαδαγασκάρη. Βέβαια δεν τον ξανα είδα ποτέ....
Μετά απο 10 ώρες ταξίδι, φτάσαμε στην πρωτεύουσα Antananarivo, στις 2:00 τα μεσάνυχτα, κατέβηκα πρώτη απο το αεροπλάνο απο την λαχτάρα μου να δω την χώρα που ουσιαστικά με έχει μεγαλώσει. Θυμάμαι οτι, με το που πάτησα το πόδι μου, χαμογέλασα... κοιτούσα γύρο μου, αν και ήταν πολύ σκοτείνα, έβλεπα τους φοίνικες της Μαδαγασκαρης και μπήκαμε μέσα στο αεροδρομιο, όπου έκει κατάλαβα ποσο ζέστη κάνει και αρχίζω να βγάζω μπουφάν, ζιβάγκο και να μένω με το φανελάκι.
Πήραμε τις βαλίτσες και βγήκαμε έξω, όπου μας περίμενε το αυτοκίνητό για να μας πάει στο ξενοδοχείο. Παρ' όλη την κούραση που είχα απο το ταξίδι, η αγώνια μου με κρατάγε ανήσυχη να κοιτάζω την Τανά, τους ανθρώπους, την γλώσσα που μιλούσε ο πατέρας μου μαζί τους, τα κτίρια, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια τους. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε τα κλειδιά και ανεβήκαμε στα δωμάτιο μας. Έκανα μπάνιο και άνοιξα το παράθυρο για να δω την θέα. Ομολογώ, μ' άρεσε η εικόνα, μικρά σπίτια φτωχικά, χώμα στους δρόμους... όμως η ώρα είχε παει 4 τα μεσανύχτα, έπρεπε να κοιμηθώ να ξεκουραστώ.
Ξύπνησα , στο δωμάτιο έμπαινε πολύ φώς, άνοιξα τα μάτια και είπα " Μα τι ώρα είναι? 11? πόσο κοιμήθηκα?" κοιτάζω το ρολόι η ώρα ήταν 6 το πρωϊ .. "Παναγία μου είπα, σηκώθηκα, φόρεσα μια μάσκα ύπνου για τα μάτια και ξανά κοιμηθήκα... " Στην Μαδαγασκάρη , όλοι ξεκινούν την μέρα τους απο τις 6 το πρωί, επειδή είναι τροπικό μέρος και ο ήλιος αυτη την ώρα όπως και είπα, είναι για τα ελληνικά δεδομένα 12 το μεσημέρι.
Η θέα της Τανά απο το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου...
Μέ κόπο αλλά και επειδή πινούσα, σηκώθηκα 11 , έκανα μπάνιο και μέτα φύγαμε με τον οδηγό για να πάμε να δούμε τους φίλους του Πατέρα μου.
Εκεί γνώρισα πολύ κόσμο, μ' άρεσε πάρα πολυ, που όποιον γνωρίζεις καθέ φορά πρέπει να τον φίλας 3 φόρες, σύμφωνα με τα "Γαλλικά συστήματα" όπως λέω εγώ. Μ' άρεσε, η ζεστή επαφή που είχες με όλους τους ανθρώπους , αυτό έδειχνε οτι σε συμπαθούν και σε καλοδέχονται...
"Salama tuko" έτσι χαιρετιόμασταν, και ολοι ρώτουσαν αν είναι πρώτη φορα στην Μαδαγασκάρη . Ναι πρώτη φορά, και όλοι το έβρησκαν περίεργο, γιατί ο πατέρας μου είναι ολόκληρη ζωή εκεί.
Η αυλή του ξενοδοχείου...
Το ρεστοράν....του ξενοδοχείου...
Μετά απο λίγη ώρα, φύγαμε απο το σπίτι που ήμασταν και πήγαμε σε άλλους φίλους του πατέρα μου. Είχαμε κανονίσει να μας κάνουν το τραπέζι για να μας υποδεχτούν, το μενού είχε Μαροκινή κουζίνα, την οποία δοκίμασα για πρώτη φορά και ομολογώ ήταν τέλεια. Αφού τέλειωσε το γεύμα μας, φύγαμε... μας πέρασαν απο μια προστατευόμενη λίμνη και έβγαλα φωτογραφίες.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε λίγο, το απόγευμα άνοιξα τον υπολογιστή για να μπώ skype, ήθελα να μιλήσω με τους φίλους μου και τους συγγενείς μου, είδη μου έλειπαν, το κινητό μου δεν χτυπούσε όλη μέρα, ούτε μνμ. Δέν έπιανε το ιντερνετ... Στεναχωρήθηκα που δεν μπόρεσα να μιλήσω με κανέναν...
Το βραδάκι , πήγαμε και φάγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, μακορόνια με κιμά. Στο γυρισμό για το δωμάτιο δοκίμασα να μπω ιντερνετ απο το κινητό στο κήπο του ξενοδοχειου και καταφεραμε να μιλήσουμε επιτέλους με Ελλάδα, ήμουν τόσο ευτυχισμενή που τους άκουσα και είδα τι κάνουν , όλοι με ρωτούσαν αν μ' αρέσει....Η απάντηση? για αρχή ωραία ειναι....Δέν έχω προλάβει να δω και πολλά.. Γύρισα στο δωμάτιο μου να ξαπλώσω και να κοιμηθώ.... χαρούμενη που μίλησα σε όσους αγαπώ...
......................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....................................
μοιάζει η γη με ζωγραφιά και συ την πήρες σοβαρά... Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι το μεγαλύτερο ανάκτορο μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι" ...
Tο ωραίο ήταν πως μέσα στο αεροπλάνο, είχα και έναν έρωτα. Γνώρισα τον enjo , καθόμουν μόνη μου στην θέση και έτσι ερχόταν που και που μιλούσαμε και μου έκανε παρέα. Με αγκάλιαζε και μου έδεινε μπισκότα να φάω.. ήταν τόσο γλυκός, μελαχρίνος με καταγωγή απο Μαδαγασκάρη. Βέβαια δεν τον ξανα είδα ποτέ....
Μετά απο 10 ώρες ταξίδι, φτάσαμε στην πρωτεύουσα Antananarivo, στις 2:00 τα μεσάνυχτα, κατέβηκα πρώτη απο το αεροπλάνο απο την λαχτάρα μου να δω την χώρα που ουσιαστικά με έχει μεγαλώσει. Θυμάμαι οτι, με το που πάτησα το πόδι μου, χαμογέλασα... κοιτούσα γύρο μου, αν και ήταν πολύ σκοτείνα, έβλεπα τους φοίνικες της Μαδαγασκαρης και μπήκαμε μέσα στο αεροδρομιο, όπου έκει κατάλαβα ποσο ζέστη κάνει και αρχίζω να βγάζω μπουφάν, ζιβάγκο και να μένω με το φανελάκι.
Πήραμε τις βαλίτσες και βγήκαμε έξω, όπου μας περίμενε το αυτοκίνητό για να μας πάει στο ξενοδοχείο. Παρ' όλη την κούραση που είχα απο το ταξίδι, η αγώνια μου με κρατάγε ανήσυχη να κοιτάζω την Τανά, τους ανθρώπους, την γλώσσα που μιλούσε ο πατέρας μου μαζί τους, τα κτίρια, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια τους. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε τα κλειδιά και ανεβήκαμε στα δωμάτιο μας. Έκανα μπάνιο και άνοιξα το παράθυρο για να δω την θέα. Ομολογώ, μ' άρεσε η εικόνα, μικρά σπίτια φτωχικά, χώμα στους δρόμους... όμως η ώρα είχε παει 4 τα μεσανύχτα, έπρεπε να κοιμηθώ να ξεκουραστώ.
Ξύπνησα , στο δωμάτιο έμπαινε πολύ φώς, άνοιξα τα μάτια και είπα " Μα τι ώρα είναι? 11? πόσο κοιμήθηκα?" κοιτάζω το ρολόι η ώρα ήταν 6 το πρωϊ .. "Παναγία μου είπα, σηκώθηκα, φόρεσα μια μάσκα ύπνου για τα μάτια και ξανά κοιμηθήκα... " Στην Μαδαγασκάρη , όλοι ξεκινούν την μέρα τους απο τις 6 το πρωί, επειδή είναι τροπικό μέρος και ο ήλιος αυτη την ώρα όπως και είπα, είναι για τα ελληνικά δεδομένα 12 το μεσημέρι.
"Salama tuko" έτσι χαιρετιόμασταν, και ολοι ρώτουσαν αν είναι πρώτη φορα στην Μαδαγασκάρη . Ναι πρώτη φορά, και όλοι το έβρησκαν περίεργο, γιατί ο πατέρας μου είναι ολόκληρη ζωή εκεί.
Η αυλή του ξενοδοχείου...
Μετά απο λίγη ώρα, φύγαμε απο το σπίτι που ήμασταν και πήγαμε σε άλλους φίλους του πατέρα μου. Είχαμε κανονίσει να μας κάνουν το τραπέζι για να μας υποδεχτούν, το μενού είχε Μαροκινή κουζίνα, την οποία δοκίμασα για πρώτη φορά και ομολογώ ήταν τέλεια. Αφού τέλειωσε το γεύμα μας, φύγαμε... μας πέρασαν απο μια προστατευόμενη λίμνη και έβγαλα φωτογραφίες.
Το βραδάκι , πήγαμε και φάγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, μακορόνια με κιμά. Στο γυρισμό για το δωμάτιο δοκίμασα να μπω ιντερνετ απο το κινητό στο κήπο του ξενοδοχειου και καταφεραμε να μιλήσουμε επιτέλους με Ελλάδα, ήμουν τόσο ευτυχισμενή που τους άκουσα και είδα τι κάνουν , όλοι με ρωτούσαν αν μ' αρέσει....Η απάντηση? για αρχή ωραία ειναι....Δέν έχω προλάβει να δω και πολλά.. Γύρισα στο δωμάτιο μου να ξαπλώσω και να κοιμηθώ.... χαρούμενη που μίλησα σε όσους αγαπώ...
......................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου