Πώς είναι οι νύχτες στην Μahajanga? Θα μπορούσαν να είναι και καλύτερες αλλά δε θέλω να παραπονιέμαι, δεν είναι ωραίο.
Είμαι σε ένα τροπικό μέρος, όταν πέφτει η νύχτα βγαίνω έξω για βόλτα, κοιτάζω τον ουράνο που είναι γεμάτος αστέρια και έρχονται μυροδιές απο τα τροπικά λουλούδια και τα φαγητά τους. Οι άνθρωποι στο δρόμο είναι παρέες παρέες (συνήθως άνδρες) όπου μαζεύονται και συζητάνε. Πολλά ζευγαράκια κάνουν βόλτες πιασμένα χέρι χέρι. Εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι τι δουλειά έχω σ' ένα τόσο ερωτικό μέρος μόνη μου, να μην έχω κάποιον να μοιραστώ όλα αυτά που βλέπω και ζώ. Τόσες όμορφες εικόνες που σε πλημμυρίζουν χαρά, ηρεμία και....Πολλές φορές αναρωτιέμαι, είμαι σε άλλο πλανήτη? σε άλλο κόσμο??
Ναι είμαι σε άλλο κόσμο σε αυτόν που ονειρευόμουν απο παιδί.....
Μέσα στην Πόλη δεν βλέπεις πολύ κόσμο, αλλά στο λιμάνι κοντά στο μπαο-μπαπ γίνετε χαμός τα Σαββατοκύριακα. Κόσμος περπατούσε πάνω κάτω στην παραλία της Μahajanga, η θάλασσα στα αριστέρα, δεξιά φοίνικες και δίπλα ο δρόμος , να περνούν αμάξια με τέρμα μουσική. Έχει πολλά μαγαζιά, εστιατόρια, μπάρ, καντίνες.
Τα μπάρ εδώ είναι ξύλινα, όλα απο ξύλο , το μπάρ , οι καρέκλες, τα τραπέζια , ανοιχτός ουράνος και απο κάτω η θάλασσα. Αλλά ο πατέρας μου φοβάται δεν με πάει σε μπάρ, γιατί μεθάνε οι περισσότεροι και δεν θέλει να γίνει καμία φασαρία. Εχούν λούνα πάρκ, οι οικογένειες καθόνται σε τράπεζια, τα παιδιά παίζουν και η κάθε παρέα έχει το δικό της τραπέζι και δίπλα την ψησταριά για να ψήνουν σουβλάκια. Εμένα όλο αυτό μου θύμησε "Το πανηγύρι στους Αγιούς- Αναργύρους" που γίνετε στην περιοχή μου. Για να καταλάβετε, πιτσιρίκια τρέχουν σαν τρελά , ακούγεται δυνατή μουσική απο κάθε μαγαζί , υπάρχουν πάρα πολλοί που πουλάνε πίνακες και χειροποιήτα καραβάκια... Μ΄αρέσει, είναι σαν ένα μέγαλο πάρτυ. Τελικά εμείς κάτσαμε σε μια πιτσαρία, φάγαμε πίτσα και μέτα παγωτό. Στην πιτσαρία μου έκανε μεγάλη εντύπωση που η μανάδες θήλαζαν τα παιδειά τους μέχρι 5 χρονών, το παιδί δηλαδή περπατούσε.
Ξέρετε έδω φλερτάρουν πολύ ώραια, σου χαμογελούν , σου κάνουν κοπλιμέντα, χρησιμοποιούν πολύ την "γλώσσα του σώματος" . Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει άντρας απο δίπλα σου, σε ξέρει ή όχι και να μην σου πει ένα "γεια" μερικοί σου φιλούν και το χέρι, δεν τρέπονται ότι είναι να σου πουν στο λένε. Περιμένουν να καθίσουν πρώτα οι γυναίκες στο τραπέζι, παίρνουν πρώτα παραγγελία απο τις γυναίκες , είναι ώραιο όλο αυτό γιατί σε κάνουν να νιώθεις βασίλισσα.
Άμα είχα γνωρίσει παιδεία της ηλικίας μου είμαι σίγουρη οτι θα ζούσα, την ακόμα πιο όμορφη νυχτερινή ζωή, έτσι όπως μου την έχουν περιγράψει φίλοι μου .
Ξέχασα να πω, μια μέρα που γύριζα στο ξενοδοχείο 1:30 το βράδυ.. είδα μια παρέα ντόπιων, νέα παιδιά να χορεύουν σε ρυθμούς "labada" το γνωστό σε όλους "ai se eu te pego". Ήταν τέλια, ήθελα να κατέβω να χορέψω κι εγώ μαζί τους , είπα " Ακόμα και εδώ χορεύουν , αυτό το τραγούδι, θέλω και εγώωωωωω"
........................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ............................................
Είμαι σε ένα τροπικό μέρος, όταν πέφτει η νύχτα βγαίνω έξω για βόλτα, κοιτάζω τον ουράνο που είναι γεμάτος αστέρια και έρχονται μυροδιές απο τα τροπικά λουλούδια και τα φαγητά τους. Οι άνθρωποι στο δρόμο είναι παρέες παρέες (συνήθως άνδρες) όπου μαζεύονται και συζητάνε. Πολλά ζευγαράκια κάνουν βόλτες πιασμένα χέρι χέρι. Εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι τι δουλειά έχω σ' ένα τόσο ερωτικό μέρος μόνη μου, να μην έχω κάποιον να μοιραστώ όλα αυτά που βλέπω και ζώ. Τόσες όμορφες εικόνες που σε πλημμυρίζουν χαρά, ηρεμία και....Πολλές φορές αναρωτιέμαι, είμαι σε άλλο πλανήτη? σε άλλο κόσμο??
Ναι είμαι σε άλλο κόσμο σε αυτόν που ονειρευόμουν απο παιδί.....
Μέσα στην Πόλη δεν βλέπεις πολύ κόσμο, αλλά στο λιμάνι κοντά στο μπαο-μπαπ γίνετε χαμός τα Σαββατοκύριακα. Κόσμος περπατούσε πάνω κάτω στην παραλία της Μahajanga, η θάλασσα στα αριστέρα, δεξιά φοίνικες και δίπλα ο δρόμος , να περνούν αμάξια με τέρμα μουσική. Έχει πολλά μαγαζιά, εστιατόρια, μπάρ, καντίνες.
Τα μπάρ εδώ είναι ξύλινα, όλα απο ξύλο , το μπάρ , οι καρέκλες, τα τραπέζια , ανοιχτός ουράνος και απο κάτω η θάλασσα. Αλλά ο πατέρας μου φοβάται δεν με πάει σε μπάρ, γιατί μεθάνε οι περισσότεροι και δεν θέλει να γίνει καμία φασαρία. Εχούν λούνα πάρκ, οι οικογένειες καθόνται σε τράπεζια, τα παιδιά παίζουν και η κάθε παρέα έχει το δικό της τραπέζι και δίπλα την ψησταριά για να ψήνουν σουβλάκια. Εμένα όλο αυτό μου θύμησε "Το πανηγύρι στους Αγιούς- Αναργύρους" που γίνετε στην περιοχή μου. Για να καταλάβετε, πιτσιρίκια τρέχουν σαν τρελά , ακούγεται δυνατή μουσική απο κάθε μαγαζί , υπάρχουν πάρα πολλοί που πουλάνε πίνακες και χειροποιήτα καραβάκια... Μ΄αρέσει, είναι σαν ένα μέγαλο πάρτυ. Τελικά εμείς κάτσαμε σε μια πιτσαρία, φάγαμε πίτσα και μέτα παγωτό. Στην πιτσαρία μου έκανε μεγάλη εντύπωση που η μανάδες θήλαζαν τα παιδειά τους μέχρι 5 χρονών, το παιδί δηλαδή περπατούσε.
Ξέρετε έδω φλερτάρουν πολύ ώραια, σου χαμογελούν , σου κάνουν κοπλιμέντα, χρησιμοποιούν πολύ την "γλώσσα του σώματος" . Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει άντρας απο δίπλα σου, σε ξέρει ή όχι και να μην σου πει ένα "γεια" μερικοί σου φιλούν και το χέρι, δεν τρέπονται ότι είναι να σου πουν στο λένε. Περιμένουν να καθίσουν πρώτα οι γυναίκες στο τραπέζι, παίρνουν πρώτα παραγγελία απο τις γυναίκες , είναι ώραιο όλο αυτό γιατί σε κάνουν να νιώθεις βασίλισσα.
Άμα είχα γνωρίσει παιδεία της ηλικίας μου είμαι σίγουρη οτι θα ζούσα, την ακόμα πιο όμορφη νυχτερινή ζωή, έτσι όπως μου την έχουν περιγράψει φίλοι μου .
Ξέχασα να πω, μια μέρα που γύριζα στο ξενοδοχείο 1:30 το βράδυ.. είδα μια παρέα ντόπιων, νέα παιδιά να χορεύουν σε ρυθμούς "labada" το γνωστό σε όλους "ai se eu te pego". Ήταν τέλια, ήθελα να κατέβω να χορέψω κι εγώ μαζί τους , είπα " Ακόμα και εδώ χορεύουν , αυτό το τραγούδι, θέλω και εγώωωωωω"
........................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ............................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου