Δευτέρα, Τρίτη.... Τετάρτη..Οι μέρες περνούν.
Σήμερα περνάει ένας κυκλώνας, κοντά στην Μανζούκα. Ο Πατέρας μου είπε, οτι μπορεί να πάρει το καΐκι και να πάει ανοιχτά στην θάλασσα για να μην πάθει κάποια ζημιά... Πολύ νερό, Πάρα πολύ νερό... ως τα γόνατα, αλλά η ζέστη ζέστη, καλοκαιρινή βροχή. Ευτυχώς ο Πατέρας μου δεν χρειάστηκε να φύγει με το καΐκι και ήρθε στο ξενοδοχείο να φάμε.
Το απόγευμα πήγαμε να δούμε την οικογένεια ενός φίλου του μπαμπά, λίγο πιο έξω απο την Μανζούκα. Είδαμε τα παιδιά και τα εγγόνια του, μέσα σε ένα σπίτι 5-6 πιτσιρίκια, εδώ κάνουν πολλά παιδιά.
Αλλά όπως μου είπαν, σε μερικά απομακρυσμένα χωριά η μοιχεία πληρώνετε ακριβά. Όπως την αφαίρεση των γεννητικών οργάνων στου Άντρες και οι γυναίκες , θεωρούν τις άσπρες γυναίκες πιο όμορφες και πιο επικίνδυνες να τους πάρεις τον άνδρα, έτσι οι περισσότερες γυναίκες σε κοιτάνε με μεγάλη καχυποψία, είναι λίγο άσχημο αυτό.
Η γειτονιά όπως μπορείτε να διακρίνετε απο την φωτογραφία, είναι μεσαίας τάξης και οι άνθρωποι εργάζονται στις Ναυτιλιακές εταιρίες της Μανζούκα, γιατί όπως έχουμε προοαναφέρει είναι αρκέτες και φημισμένες για τις εξαγωγές γαρίδας. Όσοι εργάζονται εκεί, για τον τόπο τους ζούνε αξιοπρεπώς.
Στα παιδιά τους μοίρασα παιχνίδια δικά μου, που είχα φέρει απο την Ελλάδα. Στα κοριτσάκια έδωσα στεκάκια σε ρόζ χρώματα και στα αγοράκια αυτοκινητάκια. Μ' άρεσε να τα βλέπω τόσο ευτυχισμένα, να παίζουν με τα παιχνίδια τους . Ένιωθα πολύ όμορφα που όλα τα παιδειά τριγύρο μου ήταν τόσο χαρούμενα, εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου, αν καταφέρω να ξανά 'ρθω να τους φέρω πιο πολλά. Λυπήθηκα, σκεφτόμενη οτι στην χώρα μου τα πετάνε στα σκουπίδια ενώ εδώ τα μικρά έχουν ανάγκη απο παιχνίδια και ρουχαλάκια.
Οι γιαγιά και ο παππούς για να μας ευχαριστήσουν μας πήγαν να μας κεράσουν κόκα κόλλα. Η κοκκα κολλα εδώ τους αρέσει πάρα πολύ. Βλέπω απο τον Πατέρα μου, όταν είναι να κεράσει και ρωτάει " τι θα πάρεις?" όλοι σχεδόν απαντάνε " κοκκα κολα" και μετά "μεγάληηηη του λίτρου" .
Κάτσαμε, ο πατέρας μου γνώρισε την οικογενεια μας με την οικογένεια τους, συζητήσαμε για πολύ ώρα και μας ρώτησαν "αν μας αρέσει εδω?" και πόσο χαρούμενοι ήταν με τα δωράκια που τους πήγαμε.
Μας ρώτουσαν εμείς οι γυναικες πως ζούμε στην Ελλάδα, πως είναι το χωριό μας, τους καλέσαμε Ελλάδα αλλα είναι δύσκολο τα εισιτήρια είναι πολύ ακριβά.
Η βραδιά έφτασε στο τέλος της, χαιρετηθήκαμε , τους υποσχεθήκαμε οτι θα ξανά 'ρθουμε και μετά πήγαμε με την οικογένεια μου να φάμε στο "Alabice". Έχω μάθει όλες τις ονομασίες των μαγαζιών που βγαίνουμε, πλέον έχω συνηθίσει εδώ και τα γαλλικά μου έρχονται πιο αυθόρμητα όταν είναι να μιλήσω....
.................................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.................................................................
Σήμερα περνάει ένας κυκλώνας, κοντά στην Μανζούκα. Ο Πατέρας μου είπε, οτι μπορεί να πάρει το καΐκι και να πάει ανοιχτά στην θάλασσα για να μην πάθει κάποια ζημιά... Πολύ νερό, Πάρα πολύ νερό... ως τα γόνατα, αλλά η ζέστη ζέστη, καλοκαιρινή βροχή. Ευτυχώς ο Πατέρας μου δεν χρειάστηκε να φύγει με το καΐκι και ήρθε στο ξενοδοχείο να φάμε.
Αλλά όπως μου είπαν, σε μερικά απομακρυσμένα χωριά η μοιχεία πληρώνετε ακριβά. Όπως την αφαίρεση των γεννητικών οργάνων στου Άντρες και οι γυναίκες , θεωρούν τις άσπρες γυναίκες πιο όμορφες και πιο επικίνδυνες να τους πάρεις τον άνδρα, έτσι οι περισσότερες γυναίκες σε κοιτάνε με μεγάλη καχυποψία, είναι λίγο άσχημο αυτό.
Η γειτονιά όπως μπορείτε να διακρίνετε απο την φωτογραφία, είναι μεσαίας τάξης και οι άνθρωποι εργάζονται στις Ναυτιλιακές εταιρίες της Μανζούκα, γιατί όπως έχουμε προοαναφέρει είναι αρκέτες και φημισμένες για τις εξαγωγές γαρίδας. Όσοι εργάζονται εκεί, για τον τόπο τους ζούνε αξιοπρεπώς.
Στα παιδιά τους μοίρασα παιχνίδια δικά μου, που είχα φέρει απο την Ελλάδα. Στα κοριτσάκια έδωσα στεκάκια σε ρόζ χρώματα και στα αγοράκια αυτοκινητάκια. Μ' άρεσε να τα βλέπω τόσο ευτυχισμένα, να παίζουν με τα παιχνίδια τους . Ένιωθα πολύ όμορφα που όλα τα παιδειά τριγύρο μου ήταν τόσο χαρούμενα, εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου, αν καταφέρω να ξανά 'ρθω να τους φέρω πιο πολλά. Λυπήθηκα, σκεφτόμενη οτι στην χώρα μου τα πετάνε στα σκουπίδια ενώ εδώ τα μικρά έχουν ανάγκη απο παιχνίδια και ρουχαλάκια.
Οι γιαγιά και ο παππούς για να μας ευχαριστήσουν μας πήγαν να μας κεράσουν κόκα κόλλα. Η κοκκα κολλα εδώ τους αρέσει πάρα πολύ. Βλέπω απο τον Πατέρα μου, όταν είναι να κεράσει και ρωτάει " τι θα πάρεις?" όλοι σχεδόν απαντάνε " κοκκα κολα" και μετά "μεγάληηηη του λίτρου" .
Κάτσαμε, ο πατέρας μου γνώρισε την οικογενεια μας με την οικογένεια τους, συζητήσαμε για πολύ ώρα και μας ρώτησαν "αν μας αρέσει εδω?" και πόσο χαρούμενοι ήταν με τα δωράκια που τους πήγαμε.
Μας ρώτουσαν εμείς οι γυναικες πως ζούμε στην Ελλάδα, πως είναι το χωριό μας, τους καλέσαμε Ελλάδα αλλα είναι δύσκολο τα εισιτήρια είναι πολύ ακριβά.
Η βραδιά έφτασε στο τέλος της, χαιρετηθήκαμε , τους υποσχεθήκαμε οτι θα ξανά 'ρθουμε και μετά πήγαμε με την οικογένεια μου να φάμε στο "Alabice". Έχω μάθει όλες τις ονομασίες των μαγαζιών που βγαίνουμε, πλέον έχω συνηθίσει εδώ και τα γαλλικά μου έρχονται πιο αυθόρμητα όταν είναι να μιλήσω....
.................................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου