Ένα απόγευμα στην Manjuga. Φύγαμε απο την Πόλη και πήγαμε λίγο πιο έξω σ' ένα χωριό, να δούμε την οικογένεια ένος φίλου του Πατέρα μου και να για να βγάλω φωτογραφίες, την καθημερινή ζωή των ντόπιων. Οι οικογένεια, μας περίμενε στην είσοδο του χωριού και βέβαια όλο το χωριό είχε βγεί έξω για να μας δούν, ένιωθα πολύ περίεργα. Ολόκληρο χωριό να με κοιτάει τόσο έντονα. Αφού μας υποδέχτηκαν, ξεκινήσαμε για να βγάλω φωτογραφίες.
Τα παιδιά της γειτονιάς, στην αρχή κρύβονταν και με κρυφοκοίταζαν, μετά πήραν θάρος και όπως βλέπετε τα φωτογράφισα .
Ο σκύλος της οικογένειας, μας ακολουθούσε παντού.
Εδώ βλέπουμε ένα σπιτάκι μέσα στο χωριό, με την μάντρα του έξω και την πλούσια βλάστηση.
Ο δρόμος του χωριού.
Σε μία αυλή , είδαμε και έναν καταπληκτικό τεχνίτη. Έφτιαχνε τιμόνια και καραβάκια, χωρίς μηχανήματα, μόνο με σφυρί, πριόνι και λίμα. Εκπληκτική δουλειά.
Καρύδες................
Αλλό ένα σπίτι, με το μικρό στην είσοδο, είναι λες και περίμενε την φωτογραφία.
Αυτό είναι πλουσιόσπιτο,σχετικά με την οικονομία και τον τρόπο ζωής εδώ.
Όταν είδα την πρασινάδα και τον φοίνικα, ήθελα να ξαπλώσω και να κοιμηθώ...
Ένα ψιλικατζίδικο.
Τα κοριτσάκια πάνε βόλτα...
Όλα τα λουλούδια εδώ έχουν πολύ έντονα χρώματα.
Ο κεντρικός δρόμος του χωριού. Πάμε προς το σπίτι της οικογένειας, έκει κάτσαμε, μιλήσαμε, γνωριστήκαμε και μας έδειξαν φωτογραφίες .
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, γιατί ήθελα πάρα πολύ να δω πως ζουν στα χωριά εδώ, πως είναι τα σπίτια τους, πως είναι οι οικογένειες τους. Αλλά ένα πράγμα με απασχολεί . Είμαι δυο βδομάδες στην Manjuga και ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτό που τους κάνει να είναι τόσο ευτυχισμένοι? τι είναι αυτό που τους κάνει να χαμογελούν συνέχεια? να μην φωνάζουν και να μην τσακώνονται?
Το καλό είναι, ότι αυτή την ευτυχία και το χαμόγελο, στο μεταδίδουν.
Ελπίζω αυτή την ευτυχία και το χαμόγελο που μου μετέδωσαν οι άνθρωποι εδώ, να μην φύγουν ποτέ απο την ζωή μου.
..............................................ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου